Als Joker de scherpschutster heeft gevonden die net drie van zijn maten heeft uitgeschakeld en Rafterman haar heeft neergeschoten en de andere overgebleven marines er een voor een bijkomen, dan weet ik al dat ze haar niet gaan verkrachten. Ook zullen ze er geen machinegeweer induwen. Ik weet dat niet alleen omdat alleen ik ziek genoeg ben om die dingen te bedenken. Die dingen gebeurden immers in Vietnam, wie wil kan er genoeg over lezen, begin bij My Lai. En deze situatie schreeuwt bij wijze van spreken om seksueel geweld.
Maar op dat punt in de film weet je al dat zoiets niet gaat gebeuren. De jongens, boos, oversexed en afgestompt, twijfelen alleen of ze haar zullen laten creperen of toch maar zullen doodschieten. Dat laatste wordt het, Joker, die het voorstelde, moet het zelf doen en doet het na lang aarzelen. Je ziet verder geen bloed meer.
De film is goed, maar geen meesterwerk, juist door die vreemde braafheid - die me ook wel weer goed uitkomt, want ik heb een grote afkeer van extreme geweldscenes. Meer voorbeelden van braafheid: de duidelijke oorzakelijke verbanden tussen het kleineren door de drill instructor het gedrag van de recruten. Het in kaart brengen van hoe de Amerikaanse militairen over Vietnam en de oorlog denken. De even grote vuren die overal in Hue branden - een vuur wordt groter of kleiner als niemand het onderhoudt. De frisse, aantrekkelijke hoeren.
Een verwaarloosd stukje in het integratiedebat
-
Onder de douche na het zwemmen. Tegenover me zijn twee begin-twintigers met
elkaar aan het babbelen. Een jongen, een meisje. Er staat nog iemand tussen
hen...
4 weken geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten