Ja, schrijversblokje, werk, en... schaatsen! Voor het laatst had ik dat gedaan - niet in 1997, toen kwam het er niet van. Wel trouwde ik die winter. We lieten ons fotograferen op het ijs in het Vondelpark, waar gek genoeg niemand schaatste. Misschien omdat het een doordeweekse dag was. Onze taekwondoleraar kon niet op de bruiloft komen omdat hij probeerde vier dagen na de Elfstedentocht de Elfstedentochtroute te schaatsen. Dat lukte niet, om uiteenlopende maar voorspelbare en geldige redenen (kluunplaatsen opgedoekt, verdwalen, geen bevoorrading onderweg, geen mensen die je erdoor schreeuwen etc.).
*
Voor de meisjes kocht ik kunstschaatsen, die nog te krijgen bleken. Voor mijzelf kocht ik van die Zandstra-onderbinders, waar je nu generaties kinderen op ziet rijden die voor deze winter nog nooit op ijs hadden gestaan. Ik durfde mijn noren niet op te zoeken. Ik had ze in 1980 of 1981 gekocht, in enige haast, de middag voor de dag dat we met gym op de ijsbaan in Lonneker zouden gaan schaatsen. Ze hebben nooit lekker gezeten, en ze zijn in al die tijd nooit geslepen. Dat is niet goed te praten.
Tip (nu de regen neerklettert kan ik het wel zeggen) voor mensen met kinderen in Amsterdam-Oost en omgeving: de vijver in het Oosterpark!
*
Waar het mee moet ophouden is het dissen van schaatsliefhebbers. Vanmiddag las ik in de trein een stuk in de Pers waarin een verslaggeefster steunend op haar eigen waarneming betoogde dat zelfs de Friezen geen Elfstedentocht willen. In alle kranten ingezonden brieven van mensen die zich ergeren aan de schaatsgekte. Martin Bril die verklaart niet te kunnen en niet te willen schaatsen. Dat geeft niet, Martin en anderen, je hoeft het niet te willen en je hoeft het al helemaal niet te kunnen. Maar twijfel er niet aan dat mensen die zeggen van schaatsen te houden dat ook echt doen. Het zit 'm in de verbluffende snelheid.
Een verwaarloosd stukje in het integratiedebat
-
Onder de douche na het zwemmen. Tegenover me zijn twee begin-twintigers met
elkaar aan het babbelen. Een jongen, een meisje. Er staat nog iemand tussen
hen...
4 weken geleden
6 opmerkingen:
Ik vind het ook vreemd dat men probeert schaatsliefhebbers te dissen. Ik heb een hekel aan de kou die voorwaardelijk is voor het schaatsen op natuurijs maar als het dan toch hard vriest laat iedereen dan ook maar zoveel mogelijk schaatsplezier hebben.
Het vreemde is dat niemand het in zijn hoofd mag halen om iets negatiefs te zeggen over bijvoorbeeld de voetbalgekte. Is er een keer lekkere vrieskou en kan iedereen het ijs op, gebeurt er dit... Laat iedereen lekker blij zijn met het ijs, wie weet duurt het wel weer twaalf jaar voor we weer op natuurijs kunnen schaatsen.
Ja, het is een soort schaamte over het eigen gedrag die men inderdaad minder lijkt te hebben als het om voetbal gaat. Ik voor mij ben door mijn eigen oergevoelens voor het schaatsen milder gaan denken over anderen die blijkbaar zulke oergevoelens voor het voetbal hebben. Maar er zijn beslist verschillen, schaatsen heeft een soort “zen” die voetbal mist, en het kijken naar voetbal en het meeleven met een van de twee partijen al helemaal.
Dat is toch een mooi stuk van Martin Bril? De titel is wat misleidend, lijkt me. 'IJspret en erger', eerlijk gezegd vind ik het niks met de rest van het stuk te maken hebben, waarin Bril uitlegt ook niet te weten waarom hij niet van schaatsen houdt, en eindigt met een beschrijving van een kluner met Karremans-snor. Die kluner beschrijft Bril misschien met een soort misplaatst mededogen - alsof de man en z'n snor niet meer op hun plaats zijn op het ijs, en zeker niet kruipend over het asfalt, als een soort stervend beest - maar een schaatsliefhebbersdiss lees ik er niet in.
Ikzelf betreur het vooral dat mijn enkels nooit sterk genoeg zijn geweest om echt een fijne slag te ontwikkelen. Daarnaast heb ik twee knieën die er bij elke verkeerde beweging uit kunnen schieten, en da's ook geen pretje. Ik heb me er overheen gezet nooit meer te schaatsen, maar als ik dan langs zo'n stuk bevroren water kom, en ik zie iedereen daar vrolijk overheen glijden, doet het toch een beetje pijn.
Max, I feel your pain. Definitief niet meer schaatsen is misschien niet zo erg als definitief geen seks of niet lezen of geen wijn meer, maar toch. Ik denk trouwens dat ik de wijn makkelijker zou opgeven dan het schaatsen, hoe krankzinnig weinig ik nu ook schaats.
Over Bril. Ja, het is een goed stuk, en de titel dekt misschien niet helemaal de lading. Maar hij hoort er wel echt bij, hij heeft hem zelf bedacht en erboven gezet, mogen we toch aannemen. De redenen waarom hij niet schaatst zijn invoelbaar. Maar ik zat juist met die klunende Karremanssnor. Mededogen of niet, Bril heeft de man tot een soort schaatsslachtoffer gemaakt, iemand die moet - "en met trage, stijve slagen schaatste hij weg, richting de grijze, betekenisloze horizon." Terwijl hij waarschijnlijk gewoon lekker aan het schaatsen was.
Een reactie posten