Je hebt bijvoorbeeld de reportage die over 24 uur op de Wallen gaan. Of 24 uur mee met de politie, bij voorkeur die van bureau Warmoesstraat. Of 24 uur in een nooit sluitend wegrestaurant. Bezoek aan de zelfkant, maar wel veel mooie lichtpuntjes. Ze stonden vroeger zo ongeveer wekelijks in de Nieuwe Revu en misschien nog steeds. Nu doen de wekelijkse tijdschriftbijlagen van de kranten het. Ook al weer een poos trouwens.
Dan heb je ook de reportage over de boksschool. Trainer, succesvolle en minder succesvolle pupillen volgen, ouders, vast publiek, kantinedame, materiaalman. Het boksen is in Nederland alleen een beetje in het gedrang, zowel intellectuelen als schorum willen wat pittigers. Kickboksen is het helemaal. Dus die boksschoolreportages zijn kickboksschoolreportages geworden, en zo een stond er dit weekend in het Parool. Met alle clichés:
* Trainer die als een vader is
* Jonge kickboksertjes krijgen zelfrespect
* Thuis is het vaak niet best
* Grote ontroering bij overwinningen
* Allochtonen kunnen nergens anders terecht
* Meisjes leren van zich af te bijten
* Hier kan je je agressie kwijt
* Uiteraard is het volkomen uit den boze dat verworven vaardigheden buiten de deur worden gebruikt. Discipline!
* Sport geeft structuur aan je leven
* Etc. etc. Zelfrespect. Respect voor anderen. Opgeven is geen optie.
Het moet gezegd worden: ook enkele kwalijkere kanten van het kickboksen komen aan de orde. Het is een sport waarbij je elkaar pijn probeert te doen en waar bloed bij vloeit. Het publiek komt daar ook voor. En kickboksers, alle beloftes om hun kunsten alleen binnen de ring te vertonen ten spijt, treden vaak op als lijfwacht van criminelen, of worden zelf crimineel.
Maar bovenstaande clichés worden niet ter discussie gesteld. Het merkwaardige, volstrekt onbewezen idee (en hoe zou je ook onderzoeken of het waar is?) dat vechtsporten een soort uitlaatklep zijn, dat de gewelddadigheid die we nu eenmaal in ons hebben wordt gekanaliseerd etc. is een gegeven.
Het schokkendst aan de reportage vond ik echter dat de sportschool in kwestie blijkbaar gesubsidieerd wordt uit een prachtwijkenpotje of zoiets. Waarom vind ik dat zo schokkend? Niet alleen omdat je de kinderen die het slechte pad op gaan (en die zijn er in die buurten, al geloof ik best dat het een minderheid is) een geducht wapen meegeeft.
Ook niet vanwege de ongezonde intellectuele fascinatie met geweld. Wat vinden mensen die het van hun hersenen moeten hebben toch aan sporten waar een knock-out, waarbij je je tegenstander ernstig hersenletsel toebrengt, als het hoogst bereikbare wordt gezien? Denk toch na.
Maar het ergst vind ik de neerbuigendheid die eruit spreekt. Laat die allochtoontjes lekker kickboksen, dat willen ze graag, ze kunnen alleen geen sportschool betalen, helpen we daar toch mee.
Jo! Misschien willen die allochtoontjes helemaal niet speciaal kickboksen. Misschien willen ze zelfs wel aan hele andere sporten doen, als ze de kans krijgen. Aan gezonde sporten, waarbij je elkaar niet verrot slaat en trapt, waarbij je rustig aan je techniek en je kracht en je uithoudingsvermogen kunt werken, en waar ook minder snelle en atletische types plezier aan kunnen hebben.
Wat dacht u hiervan: de zwemclub van mijn dochter van 10 is, in ieder geval in haar leeftijdscategorie, voor 30% allochtoons. Het kan misschien nog beter, maar dat is een redelijke afspiegeling van de Amsterdamse bevolking. Het had ook minder kunnen zijn bij zo'n oerhollandse sport. Hoe werkt het? Net als Nederlandse ouders merken Turkse en Marokkaanse ouders dat hun kinderen het leuk vinden op zwemles. Kunnen ze eigenlijk niet blijven zwemmen als ze straks al hun diploma's hebben? De meesters en juffen vertellen dat dat heel goed kan, bijvoorbeeld op zaterdagochtend vroeg, om acht uur. En verdomd, ze komen gewoon. Twee keer per week trainen kan ook. In de zomer komt het buitenbad erbij.
Dan nu een gedachtenexperiment. Twee groepen Marokkaanse jongens in het Sloterparkbad. Een heeft getraind bij kickboksschool Samurai, een bij zwemclub het Y. Welke gaat baantjes trekken en keerpunten en de vlinderslag oefenen, welke gaat liever wat dollen op het veld, waar ze vroeg of laat de meisjes gaan lastigvallen? Ik zou zeggen: subsidiëren maar, dat zwemmen!
Een verwaarloosd stukje in het integratiedebat
-
Onder de douche na het zwemmen. Tegenover me zijn twee begin-twintigers met
elkaar aan het babbelen. Een jongen, een meisje. Er staat nog iemand tussen
hen...
4 weken geleden
2 opmerkingen:
Bravo! Ik heb het ook gelezen, en stoorde me ook aan de clichés die erin zitten, en aan het kennelijke feit dat kickboksen toch echt 'het beste is voor de allochtonen'. Ik troost me met de gedachte dat dit niet het enige is: er zijn bij mijn weten ook subsidies voor theatersport en dergelijke.
Zwemmen, da's ook wel meteen weer een uiterste.
Kickboksen is nu zo groot omdat het betaalbaar is om (wereld)kampioenen tegenover elkaar te zitten (dit in schril contrast met boksen, dat door bokspromotoren die op het snelle geld uit zijn als Don King onbetaalbaar is geworden). Die wereldkampioen kickboksen komen overigens bijna allemaal uit Nederland. Maar omdat ze veel verschillende nationaliteiten hebben, lijkt het toch op echte wereldkampioenschappen. Maar dit terzijde.
Wat ik aan boksen altijd fascinerend heb gevonden, is het enorme incasseringsvermogen van die lui. Hoe het mogelijk is zoveel klappen te krijgen waarmee je mij vermoedelijk vrij snel dood krijgt.
Toevallig was vanavond op Canvas een documentaire over het wezen van geweld. Ieder mens was in potentie gewelddadig, en ieder mens kan van geweld genieten. Het maakt nu eenmaal een stofje aan in je hersens dat prettig aanvoelt. De documentairemaker, een pacifist, ging onderzoeken hoe agressief hij zelf nu precies was. Dat viel 'm tegen van zichzelf.
Ik haakte af toen ze dat experiment uit de jaren '60 erbij haalden waar mensen onder het mom van een experiment medemensen schokjes moesten toedienen. Het vreemde was dat men dit experiment nogmaals ging doen, op nieuwe proefpersonen. En waar ik dacht dat iedereen inmiddels wel bekend was met dit fenomeen (en zou weigeren om die schokjes toe te dienen, wetende dat ze met een heel ander experiment bezig waren dan hen werd voorgeschoteld), bleek men niet zelden weer bereid om een medemens een dodelijke schok toe te geven omdat hen dat opgedragen werd door een wetenschapper.
Ik haakte af. Ik heb het helemaal gehad met dit experiment.
Een reactie posten