Al twee dagen kan ik het verhaal over dit arme kind maar niet uit mijn hoofd zetten. Een meisje wordt veertien keer verkracht. Zeven van de verkrachters worden tot gevangenisstraffen van één tot vijf jaar veroordeeld. Maar een flinke meerderheid van de wereldbevolking acht verkrachte vrouwen schuldig aan het geven van aanleiding. Zo ook in Saoedi-Arabië, waar dit gebeurde. Daar werd het de rechter wel heel makkelijk gemaakt, want dit meisje had zich niet gehouden aan een wet die ongetwijfeld goed bedoeld is, namelijk om te voorkomen dat mannen zich, door het dolle van seksuele nood, aan alleenstaande vrouwen zullen vergrijpen: ze bevond zich op het moment dat ze werd overmeesterd in de auto van een niet-verwante man. Met een pervers gevoel van rechtvaardigheid werd zij veroordeeld tot negentig zweepslagen.
Ik heb de afgelopen twee dagen met andere ogen naar mijn dochtertje van acht gekeken. Ze is veilig natuurlijk, hier, bij ons. Ik ben niet echt bang dat ze ooit zulke erge dingen zal meemaken. Maar normaliter heb je allemaal mechanismen om naar nieuws weg te drukken. Dat is menselijk, het leven gaat door en niemand is erbij gebaat als jij je door het leed van anderen laat deprimeren. Zolang je niet vlak voor het naar bed gaan naar het nieuws kijkt hoef je er geen slapeloze nachten van te hebben. Die mechanismen lijken nu gedeeltelijk uitgeschakeld.
Als ik mijn dochtertje zie denk ik altijd: ik wil dat ze gelukkig is. En dat ze nooit pijn heeft. En dan komen sinds twee dagen steeds die zweepslagen in beeld. Niet eens het feit dat dat meisje in Saoedi-Arabië nog eens gestraft wordt na wat haar is overkomen. Dat kan ik met de nodige moeite nog wegrationaliseren (niet goedpraten, natuurlijk): "Barbaren nu eenmaal, hè? Zo gaat dat daar." Maar juist die zweepslagen. Die blijven.
Mijn dochtertje had pas op school bij het spelen een elastiekje tegen haar wang gekregen. Bloed, klein blutsje. Mijn vrouw en ik in paniek: gaat dit over? Geneest dit echt helemaal?
Ik weet niet wat voor een zweep ze in Saoedi-Arabië gebruiken (in het oude Rusland werd de knoet gebruikt, een zweep waarvan je niet meer dan dertig slagen overleefde), hoe hard ze slaan, waar ze slaan, of het op de blote huid is. Maar negentig. Je blijft littekens hebben, je blijft het je leven lang voelen, dat kan niet anders.
De straf is nog niet uitgevoerd, maar de vooruitzichten zijn weinig hoopvol. De eerste verrassing in het proces is de uitkomst van het hoger beroep, dat blijkbaar in beide zaken tegelijk heeft gediend: de verkrachters zagen hun straffen verdubbeld (uitstekend natuurlijk, al staat het qua signaalwerking nog steeds 1-0 voor Iran), maar het meisje kreeg meer dan dat: een half jaar gevangenis en tweehonderd (200) zweepslagen. De rechter was namelijk boos dat ze de zaak naar buiten had gebracht, en de wijsheid van het Saoedische recht in twijfel had getrokken.
Het Geheim van Succes: deel 11
-
Yes!!! Eindelijk succes!! Of toch zeker klaar met al het falen! Pfieuw,
goed maar dat u toch geduld heeft opgebracht! Gefeliciteerd he, winnaar!
6 dagen geleden
3 opmerkingen:
Razendmakend inderdaad. Prachtig verhaal weer, Wouter. Ik wou dat ik het geschreven had.
Wat moet je er hier nou aan doen, om dat soort ellende te voorkomen. Want hier bestaan ook dingen als vrouwenbesnijdenis enzovoorts.
Ik zou vinden: strenge wetten die zeggen dat dat niet kán.
‘Die strenge wetten hebben we al.’
Pas ze dan toe, is mijn antwoord. Dus: pak die ‘doktoren’ op, pak ook die jonge gassies op. Stráf ze!
De regels die men hier moet naleven, zijn niet de regels die men in Tunesië, Marokko of Turkije gewend was - het zijn de Néderlandse regels.
Een pervers gevoel van rechtvaardigheid, inderdaad. Wat ik me dan afvraag of die rechters daadwerkelijk van mening zijn dat hun vonnis rechtvaardig is of dat het vooral met machtsgelding te maken heeft. In de eerste plaats is het natuurlijk een manier om weer eens te laten zien wie er de baas is (om een signaal te geven). Ik vrees echter dat ook het eerste van toepassing is.
Mijn idee: het eerste vonnis was voor de rechters een daad van rechtvaardigheid ("hunnie schuldig, maar zij ook, en tja, de wet schrijft dan zweepslagen voor"). De strafverzwaring in het hoger beroep kan vooral machtsgelding zijn geweest ("hoe durf je ook nog eens te protesteren!")
Wat ik helemaal niet ter sprake heb gebracht, maar waar ik wel degelijk ook mee zit is het sadistisch-seksuele element dat in die zweepslagen zit. Een gevangenisstraf is in dat land misschien erger (maar dat hangt er weer vanaf wat voor een zweep dat is etc.), maar het idee dat daar waarschijnlijk een beul met een erectie zal staan te meppen maakt het extra weerzinwekkend.
Om het meisje maar te redden zou ik bereid zijn de logica van de rechtbank te volgen en voor een schuldigverklaring zonder oplegging van straf willen pleiten - als zoiets in de Sharia bestaat. Niet het systeem ten principale aanklagen, hoe barbaars het ook is. Gewoon zeggen: alsjeblieft, ze is genoeg gestraft.
Een reactie posten