Een citaat. Even lezen, OK? Het is leuk en belangwekkend, ik hoop hier bij gelegenheid nog op terug te komen. Een voetnoot.
There is only one way to get good at fighting: you have to do it a lot.Helemaal zelf bedacht, niet door mij dus helaas, maar door Martin Amis. Een van de redenen dat een goede vechter dit niet geschreven zou hebben is dat zo’n vechter dan erg veel tijd in het polijsten van zijn stijl zou moeten hebben gestoken, wat waarschijnlijk ten koste van het vechten zou zijn gegaan. Uit Money. A Suicide Note.
The reason why most people are no good at fighting is that they do it so seldom, and, in these days of high specialization, no one really expects to be good at anything unless they work out at it and put in some time. With violence, you have to keep your hand in, you have to have a repertoire. When I was a kid, growing up in Trenton, New Jersey, and later on the streets of Pimlico, I learned these routines one by one. For instance, can you butt people (i.e. hit them in the face with your face - a very intimate form of fighting, with tremendous power to appal and astonish)? I took up butting when I was ten. After a while, after butting a few people (you try to hit them with your rugline, hit them in the nose, mouth, cheekbone - it doesn’t much matter), I thought, ‘Yeah: I can butt people now.’ From then on, butting people was suddenly an option. Ditto with ball-kneeing, shin-kicking and eye-forking; they were all new ways of expressing frustration, fury and fear, and of settling arguments in my favour. You have to work at it, though. You learn over the years, by trial and error. You can’t get the knack by watching TV. You have to use live ammunition. So, for example, if you ever tangled with me, and a rumble developed, and you tried to butt me, to hit my head with your head, you probably wouldn’t be very good at it. It wouldn’t hurt. It wouldn’t do any damage. All it would do is make me angry. Then I’d hit your head with my head extra hard, and there would be plenty of pain and maybe some damage too.
Besides, I’d probably butt you long before it ever occurred to you to butt me. There’s only one rule in street and bar fights: maximum violence, instantly. Dont’ pussyfoot, don’t wait for the war to escalate. Nuke them, right off. Hit them with everything, milk bottle, car tool, clenched keys or coins. The first blow has to give everything. If he takes it, and you go down, then you get ll he has to mete out anyway. The worst, the most extreme violence - at once. Extremity is the only element of surprise. Hit them with everything. No quarter.
4 opmerkingen:
Wat een plezier om te merken:
1. dat jij Martin Amis ook een goede schrijver vindt;
2. dat je uit zijn ‘Money. A suicide note’ ongeveer het beste citaat gepikt hebt;
3. dat het je om de citaten te doen is.
En tóch blijft er bij alles wat ik van Martin Amis lees en gelezen heb, iets steken. Hij is een verdomd goede schrijver. Maar er ontbreekt iets, wat niet ontbreekt bij schrijvers zoals zijn vader, Orwell, Foer, Palliser, om maar even in zijn taalgebied te blijven. Het is een soort handigheid, die Martin Amis niet heeft. Maar kundig is hij, zoals Thomas Rosenboom die handigheid ook ontbeert. Die is ook zeer kundig. Maar...
Prachtcitaat. Dat is ook zo beangstigend aan mensen die graag vechten, die hebben dat al vaker gedaan. (Nooit geweten dat dat een butt heet in het Engels.)
Over de schrijfkunst van Martin Amis. Ik vond zijn boek The Information adembenemend, maar door Money ben ik nooit heen geraakt. Wellicht was ik er nog niet klaar voor. Ik vond het te kil, geloof ik.
Een kopstoot, bedoelde ik. Nooit geweten dat een kopstoot een butt heette in het Engels.
@ Max. Die kilheid in M.A.’s boeken, die zit er inderdaad in. In Money, London fields, Time’s arrow is die kilheid te wijten aan het feit dat het soloïstische boeken zijn: de lezer (deze lezer, bedoel ik) heeft het idee dat het gedachtengoed van één persoon beschreven wordt. Niet twee of drie of vier.
Dat heeft hij in The information aanzienlijk beter gedaan.
Een reactie posten