Artis en de meisjes

Dochter van negen wilde absoluut niet mee naar Artis. In het "nawoord" van haar werkstuk had ze nog geschreven: "Ik vind het ook leuk om vaker naar het vlinderpaviljoen in Artis te gaan om vlinders te bekijken." Maar ze wilde niet mee. Ook niet als we patat zouden gaan eten. Ook niet als de consequentie zou zijn dat haar zusje en broertje wel patat zouden eten en zij niet. En geen compensatie, of ze zou toevallig patat moeten krijgen bij het vriendinnetje waar ik haar uiteindelijk dumpte (wat niet gebeurde).

Met dochter van zeven en zoon van vijf dan maar. En het moet gezegd worden: die dieren, ik kan er best even naar kijken, maar met een jaarkaart worden ze niet interessanter. En wat ik als "vieze oude man van boven de dertig" ook vervelend aan Artis vind: er komen geen mooie meisjes. He did not mean to say that there were no pretty women, but the number of the plain was out of all proportion. (Lees hier het boek of koop de film.) Dik, en de Nederlandse getatoeëerd, de allochtoonse vermoeid en de toeristes in tenues die ze thuis niet zouden dragen.

Evengoed, het was niet helemaal verloren tijd. In het restaurant was het rustig (iedereen wilde buiten zitten, maar hoeveel licht en warmte kun je op een middag hebben?) en ik leerde (dat is weer het voordeel van die jaarkaart, je leert toch elke keer weer iets), dat je het kleinste zeeleeuwtje achter de ruit echt eindeloos kunt bezighouden met een twee-eurostuk, wat je status als vader verhoogt - het nijlpaard haar bek open laten doen en de gibbons een hand geven kon ik al.

Maar het gebrek aan mooie meisjes bracht me wel tot een inzicht. Mooie meisjes weten waar ze moeten zijn, en vooral waar ze niet moeten zijn. Daarom gaat mijn vrouw al nooit met plezier naar Artis. Daarom gaat mijn dochter van negen nu liever niet.