Rusland in Amsterdam

Mijn dochter van negen, die de diploma's A, B en C al in haar bezit heeft, zit weer met iets anders. Zij zit nu op 'zwemvaardigheid', waar ze dingen leren die u en ik ook wel hadden willen leren toen we klein waren (echt borstcrawlen, vlinderslag, startduiken, keerpunten). Of tenminste, dat is de bedoeling, want in het Sportfondsenbad Oost lijkt een richtingenstrijd te zijn losgebarsten tussen twee zwemdocenten.

Dochter van negen pikt niet snel sporttechnieken op. Daarom is zwemmen ideaal voor haar - het gaat lekker langzaam, en zodra je kunt blijven drijven kun je alles rustig uitproberen, zonder dat je een gevaar voor jezelf en anderen bent, en al helemaal zonder dat je een partner of zelfs een heel team ophoudt. (Nooit, nooit de terreur van een hockey-elftal voor haar.) Maar nu blijkt het nog veel langzamer te gaan, want haar docenten, die elkaar zonder merkbaar patroon afwisselen, schotelen haar zeer verschillende programma's voor. Daarbij zegt de ene nog dat ze de schoolslag met hoofd onder water moet zwemmen, en de ander dat het met hoofd boven water moet.

En dan was het Sportfondsenbad Oost, waar dit alles plaatsvindt, toch al het meest Russische zwembad van Amsterdam: rijen van een kwartier voor de kassa, ondoorgrondelijke, door iedereen ontdoken regels, droge en natte zone als in een soort Möbiusring met elkaar verbonden, dus kleedkamers vies én nat, regelmatig een minstens vier maanden durende kapital'nyj remont, na de laatste waarvan het water in de kleedkamers niet meer naar de putjes afliep en de afvoercapaciteit van de douches zo was afgenomen dat kinderen in vijf centimeter water staan te douchen (dan helpen je anti-voetschimmelslippers niet meer). En dan noem ik nog een zeer Russische kwestie niet, omdat die hopelijk sinds die laatste periode van sluiting tot het verleden behoort. En ik wil niet dat u een verkeerde indruk van de mensen daar krijgt, want die zijn wél heel erg aardig.