Vandaag voor het eerst in jaren weer naar de PAN geweest. Mijn vrouw gaat elk jaar, soms twee of drie keer, omdat ze veel van kunst weet, een goede smaak heeft en zich grondig wil informeren. Ik kon nooit goed tegen de sfeer en paste met plezier op de kinderen. Maar opeens had ik weer zin om mee te gaan en er was een oppas te vinden. Het viel niet tegen. Wat mij op is gevallen:
(1) Een gemêleerder publiek - terwijl het de openingsdag was, alleen voor genodigden. 60+'ers uit het Gooi waren er natuurlijk volop, maar ze domineerden niet. Opvallend veel gewone mensen, opvallend veel jonge mensen. Ik voelde me niet sjofel in mijn overhemd + jasje (maar geen stropdas) op nette spijkerbroek. (Zonet pas merkten we dat we dat er wel degelijk een gestreken nette broek in de kast lag, maar het gaf dus echt niet.)
(1b) Aantrekkelijke jonge vrouwen, op de stands en in het publiek. Het verschil tussen een aantrekkelijke jonge vrouw en een mooi schilderij is dat dat schilderij (tot op zekere hoogte natuurlijk) nog een haalbare optie is voor een "vieze oude man van boven de dertig". Maar dat neemt niet weg dat het erg plezierig is als je op zo'n beurs behalve mooie schilderijen ook aantrekkelijke jonge vrouwen ziet. Je bent je zaterdagmiddag niet op de verkeerde plaats aan het doorbrengen.
(2) Waar blijven ze die oude meesters toch vandaan halen? Ik was verbaasd over het aantal grote namen dat ik zag - Albert Cuyp, Jan Steen, Wouwerman, Aart van der Neer. Wel is het zo (gratis tip!) dat onder de "minor masters" veel moois te vinden is voor een fractie van de prijs. Soms zijn die stukken zelfs gewoon mooier. En in de toekomst zouden ze ook wel eens duurder kunnen worden, er zijn in de kunstgeschiedenis wel meer herwaarderingen geweest. Ga op uw smaak af, niet op de naam.
(3) We werden volstrekt serieus genomen. Mijn vrouw hoefde een stand met sieraden maar een kik te geven of ze kreeg een collier van amethisten omgehangen. Het stond haar prachtig, dat wel, maar we zouden geen moment overwegen het te kopen ("17.000, mevrouw"). Van een stilleven dat ik werkelijk mooi vond, zei de verkoper ongevraagd dat er wel iets van de vraagprijs (125.000) af zou kunnen. Misschien is het gewoon de crisis, zijn ze bang dat ze ermee blijven zitten en verbreden ze hun blik.
Een verwaarloosd stukje in het integratiedebat
-
Onder de douche na het zwemmen. Tegenover me zijn twee begin-twintigers met
elkaar aan het babbelen. Een jongen, een meisje. Er staat nog iemand tussen
hen...
4 weken geleden
3 opmerkingen:
Mooi stukje, Wouter.
Vele oude meesters komen tegenwoordig uit China, achter in het kippenhok nagemaakt.Je ziet het verschil niet.
een vergelijkbare beurs bij ons is 'Lineart' en daar stap ik ook maar heel zelden op af. Om de een of andere reden hou ik niet van zo'n kunstmarkten. Het naïeve idee dat kunst iets is dat niet bestaat (jawel, een echt gekke benadering, ik weet het) zorgt ervoor dat ik altijd huiver als kunst wordt verhandeld. Ik vind het verdedigen van de idee dat in alle geledingen van onze samenleving iets moet aanwezig zijn dat niet bestaat (maar dat zich kennelijk een onontbeerlijke plaats heeft weten te veroveren) aantrekkelijk. Wees gerust, ik zie mijn krakkemikkige redeneertrant bij deze wel in, maar dat is niet erg, het is een romantische visie en een leefbare.
@ Masjenka: ik wil niet opscheppen, maar ik denk dat ik het verschil altijd zie. En anders mijn vrouw wel!
@ Didier: romantisch, leefbaar en... niet duur. ;-) Maar niets let je volgens mij om naar zo'n beurs te gaan en gewoon te kijken naar dingen die je anders niet makkelijk te zien krijgt. En als je durft (ik durfde dat dus vroeger niet, maar nu wel af en toe) kun je aan de handelaren doorvragen. Het is altijd ongelooflijk leuk informatie te krijgen van iemand die ergens echt veel van af weet. En kunsthandelaars wéten veel. Ik benadrukte in mijn stukje de prijsstellingen, maar dat is niet het hele verhaal.
Een reactie posten