Voor elkaar bouwen

It's official. Ik sprak gisteren met een architect die volmondig beaamde wat ik altijd al vermoedde: dat architecten voor elkaar bouwen. En dat ze een reeks merkwaardige voorkeuren hebben waar Joe the Plumber niet bijkan.

Neem nu beton. Goed, het is handig, niet voor niets gebruikten de Romeinen het al, en wie vindt dat slechte bouwers. Maar er zijn maar heel weinig mensen die beton mooi vinden. De architect met wie ik sprak vindt het echter prachtig, en vele collega-architecten met hem. En hoewel mijn architect zich ervan bewust was dat mensen als ik op zijn best berustend en op zijn slechtst met walging of ontzetting naar bepaalde gebouwen kijken, leek hij vast van zins juist zulke gebouwen te blijven neerzetten.

En, dat vergat ik erbij te zeggen: het was een heel aardige jongen! Beslist iemand die altijd met anderen rekening zou houden.

Maar zijn anderen niet even erg? Componisten componeren ook voor elkaar. Uitvoerende musici spelen voor elkaar - voor het publiek zijn ze niet bang, dat weet niet wat ze doen, maar kritiek van collega's kan ze breken.

Dan schrijvers. Zouden er schrijvers zijn die alleen voor schrijvers schrijven? Wie weet. Ik ken ze niet, maar dat hoeft niets te zeggen. Dat is het mooie van schrijven. Je treft er geen onschuldigen mee.

(Het plaatje is een impressie van het gebouw waarin ons nieuwe kantoor gevestigd zal worden. De aardige architect wordt onze buurman. Het gebouw is niet van beton, maar van glas en staal - net als de Twin Towers, denk ik dan altijd maar. Hoe het dan met de vloeren zit ben ik even vergeten. Het ruitpatroon is een slimme houtenbalkenconstructie, die Godzijdank niet dragend is.)