Over de rattigheid van Bolkestein

Je hebt mensen die in elk gezelschap precies zeggen wat ze denken. Die niet aanvoelen hoe de anderen er over denken, of die zich daar niet voor interesseren. Of die eerlijkheid altijd belangrijker vinden dan het sparen van gevoelens. Zulke mensen noemen we bijvoorbeeld sociaal onhandig, of onaangepast, of weinig empathisch. Een extreme vorm van onvermogen tot het zeggen van het sociaal wenselijke zien we bijvoorbeeld in het syndroom van Asperger, waarover een andere keer, want om met Esmeralda Villalobos te spreken, it’s a subject I have much interest in.

Wie aan een van bovenstaande kwalen lijdt, wordt minder vaak uitgenodigd op feestjes.

Iemand die niet aan een van bovenstaande kwalen lijdt, en wel vaak uitgenodigd wordt op feestjes, is Frits Bolkestein. Die wil je er wel bij hebben! Erudiet, onderhoudend, man van de wereld. Provocerende ideeën natuurlijk, maar niet echt origineel, want dan zouden de mensen hem niet volgen. Bolk heeft juist een perfect gevoel voor de tijdgeest. Dus ja, uitnodigen, als je hem kent of iemand kent die hem kent. Zéker, dat vergat ik er nog bij te zeggen, als je je feestje naar buiten toe wat allure wilt geven. Als je wilt laten zien dat je niet alleen maar kunstenaarsvrienden hebt die het vooral om de gratis drank te doen is.

Maar daar kwamen de organisatoren van de Schreeuw om cultuur, want daar gaat het natuurlijk om, toch even van een koude kermis thuis. Bolkestein weet heel goed dat hij op een feestje is waar vrijwel alle aanwezigen vinden dat ontwikkelingshulp even belangrijk is als cultuur. Misschien zelfs wel belangrijker. Dat kun je dan misschien heel dom vinden, maar dan hoef je dat niet te gaan zeggen. Ja, als hij gevraagd was zijn mening over ontwikkelingshulp te geven, maar dat was hij niet.

Het was alsof hij de gastvrouw met haar jurk complimenteerde en daar direct aan toevoegde dat ze niet kan koken.

Als iemand die je niet kent zoiets doet, noem je zo iemand lomp of bot of onhandig. In ieder geval geef je hem het voordeel van de twijfel. Je kunt je gastvrouw en haar gasten best per ongeluk schofferen. Maar bij Frits is elke twijfel uitgesloten. Hij schoffeerde expres. Hij is gewoon een rat.

(Dat de organisatoren geen rat roken toen ze Bolkestein uitnodigden, is ook tekenend voor het kinderlijke niveau van de Nederlandse politiek, en een heel ander verhaal.)

Schreeuw

Ik heb al jaren niet meer op GeenStijl durven kijken. (Aan de redacteur: u mág natuurlijk dat GeenStijl in de vorige zin naar het gelijknamige blog linken, maar ik hecht er aan te vermelden dat ik het evengoed niet bezocht heb, zelfs niet in het kader van de research waar ik normaliter zo aan hecht, en dat ik er ook beslist niet op zal klikken als ik dit stukje gepubliceerd zie.) De jongens schreven vaak erg geestig en ik was het soms helemaal met ze eens als het over de uitwassen van de linkse kerk ging. Maar de haat die tussen alle grappen en grollen zo onmiskenbaar uit hun stukjes bleek (en dan heb ik het nog niet eens over die lower form of life, de onder vrijheidslievende pseudoniemen opererende ‘reaguurder’), daar kon ik niet tegen. En nu is het erger: ze hebben gewonnen. Nu kan er afgerekend worden.

En dat is geloof ik iets wat de brave mensen die om cultuur gaan schreeuwen niet begrijpen. Dat hun paniek leuk gevonden wordt. Ze genieten ervan, de mensen die op de rechtse partijen gestemd hebben. Het was hun eerste programmapunt, bij wijze van spreken: “Halina Reijn moet ervoor boeten dat ze bloot op het toneel stond, onbegrijpelijke teksten uitsprak en achteraf champagne ging drinken met Harry Mulisch, terwijl oma in het bejaardentehuis haar eten te laat kreeg en geen airco had.” En verdomd, een weinig opleverende maar goed geplaatste bezuiniging op cultuur did the trick. Ze schreeuwt.

Doorhalen

Ik dacht dat het een Amerikaans verschijnsel was, en dan nog een dat pas recentelijk is ontdekt: kiezers die moeite hebben met stembiljetten. De komende weken gaan we er weer meer van horen, prachtig: hoe spel je Murkowski? Maar de Nederlandse stemmenteller J. vertelde me vandaag dat ook Nederlanders er wat van kunnen. Die zetten vaak een vette streep door de kandidaten waar ze niets van moeten hebben. Dat mag niet, zulke stemmen zijn ongeldig. Hoewel dit gedrag bij de laatste verkiezingen bij kiezers van diverse signatuur voorkwam (het waren geen alleen-maar-tegenstemmers, ze hadden bijna altijd óók een vakje vet rood gekleurd, dus je kreeg een indruk van hun voorkeuren), was Geert Wilders uiteindelijk de grootste gedupeerde.

Je vraagt je af wat de boze stemmers ertoe bewoog namen door te halen. Meer zekerheid dat de kaartdragende leden van de linkse kerk die ongetwijfeld ook in de stembureaus zitting hadden niet alsnog het vakje voor Marianne Thieme gingen inkleuren – zoals je vroeger, toen je nog giro-overschrijvingskaarten invulde, een streep zette door de vakjes voor de honderd- en duizendtallen? Of gewoon, de wens het tegen IEMAND te zeggen, omdat het kon? Want ze zeiden duidelijk wel iets, zegt J., dus als dat het was, zijn ze in hun opzet geslaagd.