zaterdag 7 januari 2012

Tofik Dibi en de verontwaardiging

Het is vast al vaker gezegd, maar een heel goede reden, een heel, heel, heel goede reden, een uitstekende reden, een reden die zo vanzelfsprekend is dat ik hem eigenlijk niet hoef uit te spreken, maar ja, je bent een blogger of je bent het niet, de aller-allerbeste reden om niet op GroenLinks te stemmen is Tofik Dibi.

Dat evangelische snoetje. Die ongelooflijk gratuite standpunten. En terwijl andere linkse politici steeds maar weer spelen dat ze verschrikkelijk verontwaardigd zijn (rechtse ook, maar weer net even anders), wat al genoeg reden is om nooit naar de Nederlandse televisie te kijken uit angst dat er zo’n figuur voorbijkomt, lijkt Dibi het ook nog eens te ménen, die verontwaardiging. Hoe dom kan je worden?

(Ik mag van mijn vriendin en van mijn moeder niet zeggen dat sommige mensen dom zijn. Ik tart hen bewust. Mijn vriendin weet waarschijnlijk niet wie dat is, Tofik Dibi. Ik zal het haar op verzoek uitleggen. Mijn moeder zal het wel weten en het mij voor een keer niet kwalijk nemen.)

En inderdaad, het zit me dwars dat hij, blijkens de NRC van gisteren, van Femke Halsema het meesterwerk Persepolis cadeau heeft gekregen. Femke was ook al zo’n verontwaardiging-speelster en schijnt af en toe via Twitter nog oprispingen te hebben, maar ik weet beter, want heb met haar op school en op hockey gezeten, toen ze nog een gewoon collegesjaalmeisje was. Ze deugt, of in ieder geval: je weet wat je aan haar hebt.

Maar dan wel zo'n Dibi Persepolis voor z’n verjaardag geven - een van mijn lievelingsboeken, dus daar moeten andere mensen voorzichtig mee omgaan. Dibi in de wolken. Wat een boek, ook al, zegt Dibi zelf, omdat hij alleen maar strips leest. Vervolgens allemaal gelul over de Arabische lente etc., weer te gênant voor woorden - ik hoop dat ik mijn lezers niet hoef uit te leggen dat je niet overal politiek van moet maken.

Maar wat is het Dibi: je leest alleen strips (lekker goedkoop trouwens om daar een punt van te maken), maar had nog nooit van Marjane Satrapi gehoord? Of kende je Satrapi stiekem wel, maar wil je iedereen laten weten dat je zo close met Femke bent dat je van haar perfecte cadeaus krijgt?

Begrijp je hoe fout je zit? Nee waarschijnlijk, als je dit zou lezen zou je het glimlachend van je af laten glijden. Of verontwaardigd.

vrijdag 6 januari 2012

Vegetarisch (4)

Lang geleden, Rusland heette nog de Sovjet-Unie - als u begrijpt wat ik bedoel, ik weet best dat het ingewikkelder is -, las ik eens in een boekenbijlage van een krant een recensie van een boek over de Sovjet-Unie waarin de auteur o.a. vertelde dat hij bij Russen thuis was geweest die alles wat in het Westen over de Sovjet-Unie werd gezegd als propaganda afdeden.

Alles, ook dat ze er minder makkelijk aan lekker eten zouden kunnen komen dan in het Westen.

Terwijl, vertelde die auteur (Hedrick Smith?), hij bij die mensen thuis in olie gebakken sneetjes oud brood te eten had gekregen met niets erbij. Ik weet niet meer of hij hun nu wel of niet had gezegd dat het in het Westen eigenlijk altijd wel lukte om je gasten iets meer voor te zetten dan dat.

Ik heb uit dat verhaal de wijze les getrokken dat je altijd nog oud brood in olie kunt bakken als je eens niets in huis hebt. Sterker nog: als ik eens niets in huis heb, zoals deze avond, ben ik blij dat ik dat kan gaan doen, want ik vind het echt heel erg lekker. Sinds ik het voor het eerst geprobeerd heb, denk ik toch dat het ook weer niet zó slecht was in Rusland/de Sovjet-Unie. Goed, je moest, om Het klein orkest te citeren, wel ‘voorzichtig met je mening omgaan’, maar in olie gebakken brood is een traktatie.

Je hoeft maar op twee dingen te letten:

  • Het moet volkorenbrood zijn. Met die voorwaarde heb ik thuis geen moeite, ik koop nooit anders. Je mag hopen dat dat bij die arme Russen ook goed ging. Je had in die tijd in Rusland twee soorten brood: de kirpitsj, een bruin brood met veel rogge, dus volkoren (je schijnt van rogge geen niet-volkorenbrood te kunnen maken), en dus heel gezond en bovendien bijzonder lekker - en de baton, een witbrood dat niet alleen, net als alle witbrood waar ook ter wereld, nergens goed voor was, maar ook vaak een rubberachtige consistentie had, al zou die misschien bij het bakken verdwijnen.
  • Er moet wat zout over. D.w.z. het hoeft niet, in brood zit al zout (al kon je daar in Rusland niet de boerderij op wedden), maar wat extra korrels maken het echt een feest.

Misschien zegt u nu: ja, als je met zó weinig blij bent, is het niet moeilijk vegetariër te zijn. Ik daarentegen, ik ben een levensgenieter. Brood in olie bakken OK, maar dan ten minste het met knoflook inwrijven en het vooral bíj iets eten. Niet puur en alleen.

Maar ik ben ook een levensgenieter. Goed, soms een beetje balorig of allenig, maar verder, ja, geniet ik van die kleine dingen. Zo moeilijk is het ook weer niet. Laat u niet gek maken door wat u in de krant of op internet leest, van links of rechts.