Onthoudingsverschijnselen

Een lezer die we verder anoniem laten schrijft:

Het zou mij niet verbazen wanneer veel regelmatige lezers van je site (en vooral van je weblog) thans te doen hebben met onthoudingsverschijnselen. Je publiceert niet meer. Chinees leren kan er mee te maken hebben. Misschien is het writer's block. Wellicht heb je teveel werk. Of zijn het de zwemlessen van je dochters soms? Niets van dit alles snijdt bij ons evenwel hout. Wij, je lezers, hebben met al deze excuses niets, maar dan ook niets te maken.

Wij willen je wijzen op de jammerlijke gevolgen van onze frustratie: Hoge medische kosten, tranquilizers, echtelijke ruzies, verkeersongelukken en noem maar op. Kortom, Wouter, mend your ways!

De lezer heeft gelijk. Het begon met het Chinees leren, in augustus. Daarna werd het al snel weer druk op de zaak. Dat bleef. Het werd zo druk dat zelfs het Chinees er enigszins bij in ging schieten (anderhalve les gemist, soms dagen achtereen niet geoefend). En wie mij kent weet dat ik mijn tijd verder niet verbeuzel met zaken als cafébezoek, televisie kijken en uitslapen. Nauwelijks s--- ook (waarom die drie streepjes? Omdat we geen foute googelaars op onze site hoeven en de correcte spelling aanhouden).

Dus het was echt druk. Maar kan er dan niet af en toe een uurtje af? Of een halfuurtje? Want als je consequent vijf uur per nacht slaapt is dat toch al te weinig. Je staat als een zombie op, maar dat is wel bijgetrokken tegen de tijd dat je op kantoor bent. In de loop van de middag merk je dat je wartaal schrijft in een mailtje - dagdromen mengen zich met zakelijke voorstellen. Dan moet je even languit op de vloer gaan liggen met een kussen onder je hoofd. Na tien minuten wreed gewekt door de telefoon, maar tien minuten dáárna weer lekker fris. 's Avonds moeilijk en met tegenzin op gang komen in de avondsessie vanuit de studeerkamer, maar daarna een rush van negen tot één, als het niet later wordt. Ik bedoel maar: dan maakt het niet meer uit, je zou net zo goed vier-en-een-half uur geslapen kunnen hebben, maar dan wel je weblog hebben bijgehouden.

Wat me dwars zit is waarschijnlijk dat de eisen die ik aan mijn weblog stel steeds hoger worden. Ik werd eens in Finland rondgeleid in de fabriek van een klant. Ik vroeg naar de werking van een onderdeel van een machine dat ik niet kende. De rondleider, die tot dan toe voornamelijk bezig was geweest mij te overhoren, las de opschriften, vroeg het aan de operator en pleegde een telefoontje, voordat hij me iets vertelde dat ik zelf intussen al geraden had. Toen ik hem dat lachend zei reageerde hij gepikeerd: "If I want to teach people a lesson, I better f------ well know what I'm talking about."

Ik ervoer dat als een erg wijze les - waarschijnlijk omdat ik dat altijd al zo gevoeld had, al sprak ik het dan niet zo krachtig uit. Het is misschien een van de redenen waarom ik een jaar of vier geleden, bij een poging mijn leven wat meer zin te geven, niet kon aarden in het onderwijs: leraren die f------ well know what they're talking about bleken niet meer au sérieux genomen te worden. (Wel door de leerlingen trouwens.)

Maar voor een blogger is die houding fnuikend. Nu ik merk dat ik gelezen word, wil ik elk stukje met autoriteit geschreven hebben. Daardoor heb ik wel degelijk iets dat op een writer's block lijkt. Ik heb sinds augustus een twintig ideeën genoteerd en te licht bevonden. Als je na zo'n lange stilte weer van je laat horen, it better be f------ good, zoiets. Misschien had ik met die ideeën nog iets mee gekund als ik de dag ervoor een stukje uit de losse pols had geschreven, dan stak het volgende er misschien goed bij af. Wie weet geeft dit stukje uit de losse pols het beslissende zetje. Stay tuned, lezer.