Ik moet bekennen dat het opnieuw zien van Serpico 25 jaar nadat ik hem voor het eerst zag behoorlijk tegenviel. Jawel, de film maakt een veel authentiekere indruk dan andere politiefilms, door de ongelooflijk gewone locaties en natuurlijk door Al Pacino. Maar hij wordt opgehouden door balletlessen en door relatiegedoe met zijn vriendin - wie is daar nou in geïnteresseerd? - en door het langzaam opbouwen van een dierentuin in zijn appartement. Aan de andere kant: je kunt je verwachtingen bijstellen. Dit is maar gedeeltelijk een politiefilm, het is vooral een portret van de echte Frank Serpico, een rare softie die zomaar iets heel dappers deed. Dat weblog heeft trouwens zijn ontroerende momenten. Zekere Dave reageert op deze post:
On a side note, I've been a Police Officer for over 14 years. Much of my inspiration to become a policeman came from a movie I saw as a young man. It’s truly an honor to be able to communicate with the man that inspired me to become what I am today, even if I do disagree with him on this issue.Daar kan ik me wat bij voorstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten