In de NRC van afgelopen zaterdag las ik het volgende over een blauwvintonijn. U vindt dit misschien een schitterend staaltje logistiek. Ik ook hoor, dat wel:
05:45: vangst door Marokkaanse boot, onder leiding van JapannerMaar dit lijstje (merk op dat het doden van de tonijn niet ter sprake wordt gebracht) maakt me toch neerslachtig. We zijn nog steeds barbaren, en ik vraag me hevig af waar we al die geweldige technologie eigenlijk aan verdienen.
05:55: aan boord schoonmaken, en telefonisch verkopen
06:45: wegen en verpakken in speciaal karton met ijs
07:30: per speciale charter vanuit Spanje naar Amsterdam
10:00: landing, aflevering, inspectie ter plaatse door koper Van As
10:15: fileren en verpakken bij visgroothandel Van As
10:45: transport naar restaurant Yamazato
11:30: nadere bereiding door chef Akira Oshima
12:30: presentatie op het bord als lunchmenu
Het komt ook door de rest van het stuk, waarin we onder andere lezen hoe de vishandelaar tevreden op de flank van het beest slaat. Hoe een in Japan opgeleide fileerder (nu eerbiedig Japie-san genoemd) er met een zwaard trefzeker filets uit snijdt. Hoe zich van de keukenbrigade van Yamazato een lichte opwinding meester maakt omdat de president van Yamaha in de zaak zit - die man eet elke dag de zeldzaamste beesten denk ik dan, als een soort feodaal voorrecht.
En natuurlijk hoe de zee wordt leeggevist, met een door de ziel snijdende verspilling, allemaal voor ons plezier - want nodig is het eten van vis niet. En als u of uw dokter echt denkt dat het wél nodig is, neem dan heel af en toe eens een onsje, of wacht tot u ziek bent of zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten