Doe dat eens na, Michelle Obama!

Vanaf het moment dat Claudia "Lady Bird" Taylor met Lyndon B. Johnson trouwde, was ze dienstbaar aan zijn ambities. Altijd binnen een halfuur warm eten op tafel, op welk uur haar man ook thuis kwam, en met hoeveel onaangekondigde gasten ook. Als het eten niet goed genoeg was voor de gelegenheid (onaangekondigde gast bleek jarig, bijvoorbeeld) schold Johnson haar ten overstaan van iedereen uit.

Lady Bird was heel verlegen, maar maakte er het beste van als ze toch in gezelschappen moest verkeren. Een van de vele pijnlijke episodes in haar leven was eind jaren dertig, de tijd dat haar man net representative was en Longlea frequenteerde. Longlea was het landgoed van zijn belangrijkste financiële ondersteuner, de oliebaron Charles Marsh. Behalve om politieke redenen kwam Johnson er omdat hij een relatie had met de minnares en latere vrouw van Marsh, de oogverblindend mooie, intelligente en wereldse Alice Glass. Longlea kwam zo dicht bij een "salon" als je in Amerika kon komen: er kwamen politici die uit Marsh' hand aten, maar ook intellectuelen en kunstenaars, velen gevlucht uit Europa.

Als Lady Bird mee naar Longlea was, hoorde ze de conversaties stil aan. Maar terug in Washington ging ze naar de bibliotheek en leende ze de boeken waar ze over had horen spreken - en las ze ook. Mein Kampf las ze, waardoor ze veel beter dan de meeste Amerikanen begreep wat er in Europa gebeurde. En de regelmatige gasten op Longlea, zelf blijkbaar toch niet zulke lezers, hadden het nog lang over de "zomer toen Lady Bird Oorlog en Vrede las". Steeds dat boek bij zich. En toen ze het uit had, "she felt there was something to be gained by a rereading", schrijft Robert Caro. En ze herlas het, helemaal.

Ik neem me vaak nog tijdens het lezen voor om een boek meteen, zodra ik het uit heb, te herlezen, om alles wat ik gemist heb op een rijtje te krijgen. Het enige boek waarmee ik dat ooit gedaan heb is Oorlog en Vrede. Wel heb ik de tweede keer de hoofdstukken overgeslagen waarin Tolstoj zijn gedachten over de geschiedenis uitwerkte.

Rumboney M

Waarschijnlijk is de muziek van mijn jeugd niet de enige juiste. Ik denk dat die ongeveer 10 jaar daarvoor werd gemaakt. Ik moet daar eerlijk in zijn. Maar midden jaren zeventig was een heel erg goede tijd. Neem Boney M. Toen mooi omdat je een jongen in de klas had die Bobby zo goed kon nadoen, geholpen door het feit dat hij Molukker was en in het bezit van de langspeelplaat. Nu mooi omdat je de vrouwen prachtig vindt, omdat de Duitse uitspraak van 'cool', die je in 1976 niet opmerkte, je ontroert, omdat je weet hoe het verder ging met Bobby, omdat, kortom, alles nog mogelijk was. Omdat het plezier echt was. Waar ze in ieder geval in Italië geen moeite mee hadden: een afropruik opzetten en gewoon meedoen. Ik kan zo een uur lang clips van Daddy Cool kijken, en ik hoop voor u hetzelfde.

Sinterklaaslijstjes

Mijn vrouw is op de Internationale Conferentie in Boedapest. Dus ik geef in de tijd dat ze niet slapen of op school zijn 100% aandacht aan de kinderen, om de aandacht af te leiden, zeg maar. Willen ze verlanglijstjes voor Sinterklaas schrijven, dan schrijven ze verlanglijstjes voor Sinterklaas. Dochter van zeven houdt het uiteindelijk op:

Lieve sint
mogen wij alsjebleift een ds mogen [zoon van vijf] en [dochter van zeven] alstublieft nog een ds. een ds is dan groen en de andre ds is rolz. mogen we nog een spelletje voor de ds Brats en dat was het.

Omdat ze me regelmatig om advies vroeg, weet ik hoe doordacht dit is. Je en u is bewust beide gebruikt. Het broertje erbij halen omdat de helft dan nog altijd 1 ds oplevert, en overgaan op de derde persoon om minder zelfzuchtig te lijken. De kleuren interesseren haar niet echt, dat is weer een rookgordijn, en het spelletje erbij vragen - dat is dat Sinterklaas in ieder geval weet dat je zonder spelletje erbij nog niets hebt. Gaat hij er nu niet op in, dat kan hij volgende keer niet zeggen dat hij niet gewaarschuwd was.

Helaas was een eerste plan uiteindelijk te ingewikkeld bevonden (ze schrijft goed maar langzaam). Ze zou iets vragen dat mooi, gezond, leuk en goed voor de ogen was. Dat zou Sinterklaas denken "dat is nog eens een goed idee!". Maar wat zou dat kunnen zijn? Gelukkig zou, terwijl de Sint zijn hersens pijnigde, zijn oog vanzelf op het antwoord vallen dat mijn dochter zorgvuldig had geplant: "bijvoorbeeld een ds".

Heeft ze de berekenendheid van mij, de wilde sprongen van algemeen naar concreet en van lang naar kort, via de welzijnswerkersklassieker "wat denk je er zelf van", heeft ze vermoedelijk van mijn vrouw. Die kan mij boodschappenlijstjes mailen met melk (ja, altijd, maar hoeveel?), 2 bakjes mozzarella (maar alleen die buffalo van Albert Heijn, niet die goedkopere!) en, o ja, eten voor vanavond.

Te koop

Nu we het toch over de Amerikaanse verkiezingen hebben. Check deze confrontatie tussen David Axelrod, chief strategist van Obama en de campagnemanager van McCain, Rick Davis. De gemoederen lopen hoog op, over Ayers, en over dubbele normen. Dit wordt er op een moment gezegd:

Axelrod: "Do you sell access to Senator McCain?"
Davis: "No, I don't."
Axelrod: "Is that how you've made millions of dollars?"
Davis: "Not at all."
Axelrod: "You've never done that? You've never -- nobody's ever been told they oughta hire you if they want to get to Senator McCain? I'm asking you a question."
Davis: "Character assassination has become the hallmark of the Obama campaign."

Op die laatste opmerking zijn verschillende reacties mogelijk, maar klopt het, van die miljoenen? Ja, natuurlijk. Davis is heel erg te koop, hij is in zijn normale leven een lobbyist en het is zijn werk tegen betaling toegang tot politici te geven. Zie zijn Wikipedia-bio en dit stuk in de Washington Post. En het grappige is: in een andere context dan dit debat zou hij het niet ontkennen. Ik denk zelfs dat hij er trots op zou zijn. Hoe hoger het bedrag waarvoor je te koop bent, hoe hoger je status.

Test uw geografische kennis

Veel Nederlanders, ook Nederlanders die ik tot mijn vrienden reken, denken dat Amerikanen niet erg in het buitenland geïnteresseerd zijn, en weten dan een paar anekdotes over Amerikanen die dachten dat ze in Nederlands Deens spraken etc. Ik vraag dan vaak of ze op een blinde kaart laten we zeggen vijf Amerikaanse staten zouden kunnen aanwijzen. Nee, dat zouden ze eerlijk gezegd waarschijnlijk niet kunnen, maar staten zijn toch geen lánden. Dan kan ik weer zeggen dat de gemiddelde Amerikaanse staat maar iets kleiner is dan Groot-Brittannië en ruim zes miljoen inwoners heeft en dat de vijf staten die mijn gespreksgenoot aan mag wijzen van elke buitencategorie mogen zijn etc. etc. Dat schiet niet op.

Ik heb nu iets beters. We zijn geïnteresseerd in het buitenland zolang het zaken betreft die ons toevallig interesseren. Bijvoorbeeld. We zijn in Europa geïnteresseerd in Amerika als er een spannende presidentsverkiezing is, maar de meesten van ons doen niet ons best daarbij de demografie van de swing states te doorgronden. Amerikanen zijn geïnteresseerd in Europa voor zover ze er een van hun favoriete sporten beoefenen, al zal het ze om het even zijn waar de landen waar ze dat doen precies liggen. Kijk eens in het rijtje ijshockeystanden rechts van dit interessante stukje over hoe sommige ijskockeyfans over "hockey mum" Palin denken: hoeveel van die clubs kende u? Ik eerlijk gezegd niet één. Mijn favoriet zijn voorlopig de Kloten Flyers.

Meer een blogger

Ik wist nooit of Frits Abrahams nu ook nog andere dingen deed dan vijf keer in de week een meesterlijk stukje schrijven. Ik weet het na het lezen van zijn jubileumportret nog steeds niet, maar ik denk het niet. In ieder geval is het columns schrijven zijn hoofdbezigheid. Hij schrijft ze tussen 8 en 11 uur 's morgens, en is de rest van de dag materiaal aan het verzamelen. Hij heeft geen problemen met het vinden van onderwerpen, zegt hij, maar "[j]e moet je voeden, anders kom je droog te staan."

Ik was hier al bang voor. Als hij met zijn talent en zijn ervaring nog zo veel tijd nodig heeft, is dagelijks iets substantieels schrijven voor mij geen haalbare kaart. Maar ik hoor te schrijven (OK, én les te geven, eigenlijk; maar een goede les bereid je schrijvend voor). Ik heb er een meer dan full-time baan bij.

Dan maar wat korter. Associatiever. Opschrijven wat me te binnenschiet. Kortom, bloggen, geen columns schrijven, en helemaal geen imitatie-Karel van het Reve proberen te zijn. Akkoord? Akkoord. En de kinderen erbij halen! Altijd een bron van kleine inspiratie, en dan heb ik de opa's en oma's alvast in de zak. Morgen beginnen.

V slash g

Dochter van negen is in zak en as: heeft vandaag slechts een "v slash g" gehaald voor haar boekbespreking - dat is een spreekbeurt over een boek dat je gelezen hebt. Ze leest meer en beter dan enig ander kind, maar met mij als ouder word je geen Barack Obama. Dan val je stil tegenover een klas, en ben je waarschijnlijk nog gematst met die "slash g". Ik zit er niet mee, hoe ambitieus ik ook voor haar ben (eerst gymnasium, dan natuurkunde of Chinees studeren, daarna zien we wel verder). Ik weet dat je in je latere leven niet zult worden afgerekend op een incidentele v/g in groep 6. Maar dat is een inzicht dat bij mij maar langzaam gegroeid is en waar mijn dochter niets voor koopt.

Wel ging ik meteen aardappelen bakken - dat was ik al van plan, maar nu kon ik het als comfort food laten gelden. "Wat vind je belangrijker, altijd zg's halen, of een papa die aardappelen kan bakken EN DAT OOK DOET als je eens een v/g haalt?" "Dat laatste natuurlijk." Pfff, wat goedkoop en manipulatief, en wat kom ik daar goed weg. Ze meende het misschien ook nog.