donderdag 5 februari 2009

Popski en de vrouwen

Net ontvangen uit Columbus, Ohio: John Willet, Popski. A life of Lt.Col. Vladimir Peniakoff, de biografie van de commandant van Popski's Private Army, een commando dat tijdens de Tweede Wereldoorlog eerst in Afrika, later in Italië, achter de vijandelijke linies "alarm and despondency" creëerde. Mijn Popski-bibliotheek is daarmee drie banden rijk geworden. Ik hou me aanbevolen voor tips om aan de memoires van Ben Owen te komen (maar laat u niet misleiden door websites die het voor een normale prijs aanbieden - die zeggen anders dan Amazon pas bij de checkout dat het niet meer verkrijgbaar is).

De tweede aanwinst waren de memoires van memoires van Bob "Park" Yunnie, Fighting with Popski's Army, en het is nu echt wel tijd daar aandacht aan te besteden. Yunnie heeft duidelijk de memoires van Popski erbij gehouden terwijl hij het verhaal in eigen woorden vertelde. De chronologie en de beschreven gebeurtenissen lijken te veel op elkaar. Ik heb geen conflicterende interpretaties gevonden. Wel aanvullingen, over de periodes waarin de groep van Yunnie zelfstandig opereert bijvoorbeeld. En veel details.

Sommige mensen, bijvoorbeeld bezoekers van deze PPA-fansite vinden Yunnie onderhoudender (a "cracking yarn") dan Popski. Een verklaring daarvoor zou kunnen zijn dat die lezers literair gevormd zijn door de boys' weeklies, die Orwell analyseerde in zijn gelijknamige essay. Eindeloze dialogen, beschrijvingen van hoe warm of hoe koud ze het hebben of hoe doorweekt ze zijn, onderbroken door brullende motoren en mitrailleurs die brrrrrt doen. En de humor van mannen onder elkaar.

Proef op de som? Vertrouw me, ik sla een willekeurige bladzijde open:

Rounding a bend, a German sniper took a pot-shot -- and missed. I felt the wind of the bullet, ducked an braked violently.
'Look out! Sniper!' I yelled to the jeeps piling up behind me.
Ben Owen's quick eye saw a uniformed figure running up the hillside.
'There he is, Skipper!'
Brrrrrt . . . Brrrrrrrrt. We raked the green hillside with machine-gun fire. The running figure vanished.
'The bastard!' exclaimed George Sonley indignantly, as if no German sniper had the right to fire at us.
Of hier, 50 bladzijden eerder, om een idee te geven van de repetitiviteit:
Brrrrrrt . . . brrrrrrrrt. Streams of tracer raked the dyke, flashing over in searching red points, smacking into it and leaping high into the air in scarlet richochet . . . engines revved . . . headlamps flashed . . . bullets whined . . . hoarse cries filled the nieght. Brrrrt . . . brrrrrrt . . . one after the other the jeeps tore through the opening, spraying a searing curtain of death on either side . . . hobnailed boots scraped against stones and sparks flew as the German infantry scattered and fled.
'Mucking hell,' grinned Curtis when we were through the German front line and jogging happily down the lower slopes of the Murge, 'you never know your luck.'
(Tracer is lichtspoormunitie, kogels die je in het donker kunt "volgen" doordat de punten gloeien. En mucking is natuurlijk Yunnie's manier om netjes f---ing te zeggen.)

Wat de lezers die Yunnie de voorkeur geven boven Popski misschien ook in Popski dwarszit, is diens intellectuele arrogantie. Hoe volmaakt ook als militair (en Yunnie verafgoodt Popski als militair), hij is óók iemand die altijd met zijn neus in de landkaarten zit terwijl de rest zin heeft in een lolletje, en iemand die bijvoorbeeld iedereen die na drie weken in Italië nog geen Italiaans spreekt onsterfelijk dom vindt. Nee, dan Yunnie, die zo twee bladzijden wijdt aan de misverstanden die je oproept als je een Italiaanse boerderij binnenkomt en Come sta zegt. Dan denken al die Italianen dat je Italiaans spreekt, en gaan ze Italiaans tegen je spreken. Dan duurt het wel even voordat ze doorhebben dat je verder helemaal geen Italiaans spreekt! Yunnie heeft door het beschrijven van zulke belevenissen waarschijnlijk meer rapport met de gemiddelde Britse lezer, die geen talenkenner is.

Maar bij één thema vond ook ik dat de minder intellectuele Yunnie zijn voordelen had, en dat is de liefde. Hij is getrouwd, maar erg lang van huis en komt in Italië veel mooie en willige meisjes tegen. Dat is interessant. Van Popski weet je alleen dat hij gescheiden is, en in zijn boek heb ik maar één reflectie gevonden over vrouwen en de gevoelens die mannen voor hen koesteren. Over Popski en de vrouwen een andere keer.

8 opmerkingen:

Huub Stegeman zei

Inhoudelijk relatief onbelangrijke correctie: een tracer heeft een holle onderzijde gevuld met een trager brandende substantie i.p.v. gloeiende punt. Met zo'n kogel heeft het zin om vanuit je tweedekkertje op een Duitse zeppelin vol waterstofgas te schieten. Een gloeiend puntje zou daar hooguit een klein gaatje in prikken, terwijl een echte vlam mooi vuurwerk oplevert...

Cheers!
Biggles

Wouter van den Berg zei

Verdomd, dank voor de correctie! Sommige dingen denk je zo zeker te weten dat je ze niet even checkt, hoewel ik toch had moeten bedenken dat een kogel met een brandende punt niet lekker zal vliegen. Ik kan alleen maar zeggen dat ik het van een autoriteit had, namelijk onze sergeant-majoor, toen we in 1991 in Noord-Irak met lichtspoormunitie beschoten werden. Niets engs hoor, waarschijnlijk Koerden die aandacht vroegen, en we lagen veilig. Wel erg interessant. "Wat is dat?" "Lichtspoormunitie." "Oh ja." "Kogels met een brandend fosforpuntje, dat je ze in het donker kan volgen." Zo heb ik het me tenminste jaren herinnerd.

Huub Stegeman zei

Het is overigens waar dat de hoofdfunctie het volgen van met name automatisch vuur in het donker is. Dat van die zeppelins is een aardige bijkomstigheid...

Deze post heeft me overigens wel op een leuk idee gebracht: vanuit een grote interesse in Victoriaans Imperialisme las ik al veel non-fictie over die tijd, maar nu ben ik maar eens op zoek gegaan naar fictie. Hoewel ik weet dat er ook boy's weeklies-achtige verhalen over zijn geweest, vond ik al gauw iets veelbelovenders: de Flashman-reeks van George MacDonald Fraser. Wel eens gelezen? De reviews zijn veelbelovend. Ik heb de eerste drie delen maar eens besteld...

Wouter van den Berg zei

Ja, die Fraser en zijn Flashman zien er erg interessant uit. De namen had ik wel eens gehoord denk ik, maar dan helemaal zonder me er een voorstelling bij te maken of de behoefte te voelen er achteraan te gaan. Maar goede historische romans zijn niet te versmaden en deze lijken me erg goed. Hou me op de hoogte!

Huub Stegeman zei

Er is ook een film naar het tweede boek, Royal Flash. Nee, doe geen moeite, die heb ik inmiddels gedownload. Wat een drama!

Gelukkig verzekeren de echte fans van de boeken me dat de film volstrekt niet representatief is, want die heeft een nogal hoog slapstick-gehalte. Dit is inderdaad nogal "Carry-on up the Kaiser". Getver!

Enige troost is dat er een paar zeer fraaie schermpartijen en zelfs een mensurkampf in zitten.

Huub Stegeman zei

Even een laatste melding:
Deel 1, Flashman, is in elk geval erg de moeite, en eerder een voorbeeld van 'good old English wit' dan van slapstick. Zwaar aanbevolen!

Wouter van den Berg zei

Ik daarentegen wacht op het boek van Ben Owen, With Popski's Private Army, dat plotseling een herdruk had gekregen. Eergisteren keurig op de hoogte gebracht door Amazon.co.uk, meteen besteld, zelfde dag nog verstuurd. Waar blijft die post nou als je hem nodig hebt.

Huub Stegeman zei

Haha, ongeduld! Ben je vergeten hoe dat vroeger ging:

Naar de plaatselijke boekhandel. Medewerker er van overtuigen dat het boek wel degelijk bestaat. Zij opzoeken in een soort telefoonboek of een computersysteem dat toen al erg verouderd was (maar nog steeds in gebruik is). Poging tot bestelling. Drie maanden later heb je, als je geluk, hebt, een veel te duur exemplaar van het boek te pakken...