zondag 22 juni 2008

Toeteren

In mijn kantoor zit ik op gehoorafstand van het Muziekgebouw aan het IJ, waar op het moment een soort scheepstoeterconcert plaatsvindt. Kijk eens aan: gevonden. Jaja, de hoorns van die grote schepen klinken! Tijdens het cruise-seizoen horen we ze bijna dagelijks en het is altijd imposant. En nu mogen de kapiteins met Willem Breuker meedoen.

Ik herinner me van enkele jaren geleden (hoewel, het kan ook twintig jaar geleden zijn geweest, de tijd vliegt) een soort dans van havenkranen. Een choreografe had die met de kraanmachinisten ingestudeerd. De mannen hadden haar na afloop, vertelde ze, gejonast.

En wat dichter bij huis: mijn vrouw, ook kunstenaar, doet soms als leverancier van prachtfoto's mee aan "projecten". Eén daarvan haalde eens het programma van Hanneke Groenteman. De hoofdkunstenares had foto's weten over te zetten op tegeltjes en hield bij Hanneke niet op de medewerkers van de tegelfabriek te roemen. Zíj hadden het onmogelijke mogelijk gemaakt.

In het geweldige Heimat (deel 10 van de eerste reeks, Die Stolzen Jahre (1967), geeft Hermann een concert. Vreselijke moderne muziek, dus musici lacherig, publiek verveeld (maar houdt zich sterk), en in Schabbach, waar ze er op de radio naar luisteren, gaan ze gauw over tot de orde van de dag. Nur Glasisch ist fasziniert. De dorpsgek begrijpt het helemaal. Ik vind dat niet goed.

1 opmerking:

Arie zei

Dat met Glasisch is toch net wat anders vind ik. Dat hele dorp bestaat uit kraanmachinisten en tegeltjesbakkers, hij is daar dan juist de uitzondering op.

Maar ik vond het ook geen sterk moment hoor. Een net iets te goedkoop effect, hoewel dat net zo goed aan de uitwerking gelegen kan hebben. Als je dan op het sentiment gaat werken, doe het dan ook goed en laat Glasisch helemaal in tranen zijn, en doe iets met het geluid - dat je alleen nog maar de muziek hoort, of zoiets. Misschien dat het dan wel werkt.