Mijn oude plan een serie over vreemde wapens te schrijven werd vandaag nieuw leven ingeblazen doordat ik me bij het vertalen afvroeg wat een throwing ring zou zijn. De eerste hit leverde geen antwoord (de ring in kwestie moest in een papiermachine passen), maar wel een eenvoudige maar daarom niet minder informatieve website uit de tijd dat original research nog mocht. Vanavond weer kijken, nam ik me voor.
De werpring is een chakram, en komt uit het oude India. Hij lijkt de nadelen van andere werpwapens (geringe trefzekerheid, grote kans dat je 'm kwijt bent) te combineren met het nadeel van onhanteerbaarheid: hoe hou je 'm vast? Zowel bij het "frisbeeën" als bij het om de vinger "hoelahoepen" is de kans op zelfverwonding aanzienlijk. De Weapon Masters nuanceren dat beeld. Het valt allemaal te leren, en dan kun je, als je er genoeg bij je hebt, je tegenstander in het defensief dwingen. Bewijs: de Sikhs, grootverbruikers van de chakram, hebben ze er nooit onder gekregen.
Maar dat is het dan ook wel, wat de chakram betreft. Het effectieve bereik is een meter of vijftien, door zijn precessie "valt" hij al snel naar links. Voor de echte chakram-helden moet je ver terug gaan. Om bovengenoemde site te citeren:
In the epics (the Mahabharata for instance) an asura trying to get heavenly nectar from the moon had his head chakra-ed off.
2 opmerkingen:
Vóór de tijd die jij beschrijft, Wouter, was er al de Quang Zhou (later genoemd: de Kweng Sjau) die al gebruikt werd in de bittere oorlogen tegen de verschrikkelijke Mongolenstammen!
De quang (zoals ik het prachtige wapen nu maar zal afkorten) was niet rond, maar ovaal! Was ook perfect om mee te werpen, en er zijn gelukkig vele slachtoffers mee gemaakt!
Haha, ik zal maar geen gaten gaan schieten in je betoog! Maar je vrolijke bloeddorstigheid is treffend. De fascinatie met wapens betreft niet alleen de techniek, maar wel degelijk ook het doel ervan. Dat zie je in die Weapons Masters-serie.
Een reactie posten